78

چه خوب است 

این طعمهای ذهنت

که می شوند جمله ،

و یا کلـــــــــمه ای پیچیده در زرورق رویا ،

می نشینند در قالب کهنه ی ِ شعری .

و بهتر می شد اگر

دختری که هر روز

می آمد و از لبه قاب شعرت

سطلی خاطره بر می داشت ،

پریشان می شد 

گیسوانش رها می شد بین نگاه های از شرم پوشیده خورشید

سینه عریان می کرد در میان خالی وجدان آسوده بشریت

و حقیقت می ریخت 

بین خیال ِ جاری در شعر.

یقینن شعرت تماماً بوی خوش دوست داشتن می گرفت.

ای لیا