118

می شود شبی

که بارانی هم باشد

بزند آرام به شیشه های ترد تنهایی،

فنجان خاطراتت را برداری

از بند نازک خیال من بُگذری و سپس

آغوشی شود شعر من

هلهله کنند کلمات و بنشینند 

در قاب شعری حزین

بسوزانند تنهایی های این همه سال ِ به خون نشسته را

و خاک کنند 

نگرانی های کنج دیوار کوچه خالی از خواب خورشید را

آن هنگام که باران من

از نگاه تو می بارید.

می شود یعنی ...

ای لیا