159

بنویس

بنویس تا بماند

تا ببینند

بشنوند هنوز گرد نسیان

پرده ای نشده بر روی نگاهت،

ذهن همیشه پریشانت،

و خیال ناگزبر ِ همیشه پای در گریزت!

بنویس

شاید نشسته باشد 

پرنده ذهنت

روی سیم دیرک یک خاطره ی ِ آشنایی،

روی دیوار کوچه خالی از خواب درخت،

و یا کنار نارنج آویخته بر شاخه تنهایی.

گاهی دور 

و گاهی دورتر

زندگی همین است ، می ترواد از نوک قلم ِ ذهنت،

موسیقی متن می شود روی نگاتیو باد

می شود باران و می ریزد روی خاک فراموشی.

بنویس

این حس آشنایی را

خستگی های ماسیده بر تن منظومه شمسی را!

رنج خواهر خورشید

خرد شدن برادر ماه

و پدرِ در آمده ی ِ زمین را.

بنویس

کوری بیماری ِ شایع قرن است.

تو فقط بنویس

من نخوانده تو را در آغوش خواهم داشت.

ای لیـــــــــــا