160

همه چیز

به هیچ کس بودنمان می آمد.

جمع می شد روزگار

در تکه کاغذی

می چسبید به دیوار آشپزخانه بی بی

کوچکتر که بودیم

همه رنگهای تقویم

قرمز بود.

شادی انگار

همیشه زیر زبان بود.

همان آلاسکای یخی بود

نیم بند

آویزان از تکه چوب خوشبختی!

کوچه ای بود ... نیمی اش

از آن کودکی ما

نیم دگرش هم زیر خاطراتِ عاشقی تکیه زده بر دیوار تنهایی.

خواب نمی آمد

به چشم پف کرده بعد از ظهر

زن همسایه همیشه در پی کودکی بود.

دست روزگار هم گاهی می برد شادی کودکی را زیر ماشین.

روزگار یا شب بود یا روز نبود!

هر چه بود بالاخره بود

کودکی می شد جمع در یک نوشابه سیاه پنج زاری

یا دویدن حیران به دنبال طوقه ای از یک دوچرخه

که دوچرخه اش را چند خیابان بالاتر

پسری سوار می شد

که فاضلاب خانه شان از کوچه ما رد می شد.

زندگی ادامه همه تکرارها بود

زندگی پسر همسایه ای بود

که کودکی نکرده مرد شده بود

یک روز بیدار شد و دیگر خوابش نبرده بود.

کوچه خیالات ما

همیشه پر بود از ذهن پهن شده آفتاب

گرمای به سفیدی زده زمستان

همه چیز پیچیده در توهمی شیرین

چیزی شیرین تر از عسل های شکرک زده

چیزی فراتر از انتظار کودکی منتظر کارتن ساعت پنج!

خدا هم بود در این میان

جایی نشسته در ایستگاهی متروک

بین همه انتظارهای زنی خسته از عاشقی

لابلای دستان به هم گره خورده پدری

در شادی کودکی چنگ زده بر پستان مادری

و نوشته های در هم و واپیچ خورده دختری.

هر چه بود روزگار بود

بر مدار فنا می چرخید

بر گِردِ دایره همیشه پر از هوس

بر عرض و طول زندگی وانفسا

کودکی گفت : دموکراسی!

دستی نشست بر دهانی

خنده ای ریخت بر جوی آب

خاطره ای سر از خاک بر کشید

همه به هم شاید با هم

رفتند که به فراموشی فصل ها بپیوندند.

شاخص انسانیت در بازار بورس به شدت افت می کرد

همسایه دیوار به دیوار پدری

جامی زهر را لابلای بقچه خاطراتش می ریخت

و روزگار ...

همه چیز بود و هیچ نبود .

ای لیا

 تهران - پائیز 82