542 - عید مبارک ...

آن زمانهای جنگ، عید حال و هوای دیگری داشت. عید برای من مترادف بود با جاده شمال. پدر دو سه روزی مانده به عید باربند چادری وانت پیکان گوجه ای رنگش را سوار میکرد و آن برزنت زمخت را هم می کشید رویش، میشد شبیه این چادرهای صحرائی، یک پنجره کوچک پلاستیکی هم داشت، ما خواهر برادرها سر نشستن کنار آن پنجره کوچک دعوایمان میشد، صبح زود یکی از روزهائی که مدرسه تمام شده بود و خیال همه راحت راه می افتادیم، آن روزها گذر وانت از اتوبان ممنوع بود، از جاده مخصوص می آمدیم، حال خوبی داشت همه چیز تا برسیم به قزوین و بعش هم که تازه سفر برای ما شروع میشد. پدرم از اینهایی نیست که می نشینند پشت فرمان و تا خود مقصد گاز میدهند، آرام آرام میرفت و کنار هر جوی و درختی که پیدا میکرد تا قبل رودبار نگه می داشت. عکس های زیادی دارم از آن روزگار، هنوز هم حالم را خوب میکنند، عکس هائی که در دامنه تپه ها و کوه های مسیر گرفته ایم، سد منجیلش، امامزاده هاشمش، نهار را امامزاده می خوردیم و بعد هم کمی استراحت و طی طریق تا برسیم رودسر خانه عمو.

هنوز هم دوست دارم برگردم به همان روزها، بنشینم پشت آن وانت، دراز بکشم و خیره شوم به سقف برزنتی، بزنیم توی سرو کله هم، بوی شالیزار بریزد توی دماغم، رودبار و زیتون و چیزهای دیگرش. لاهیجان را یادم نرود، بعد از شیطان کوه بوی چای آدمی را سوار خیال میکند، پرتت میکند به قصه های هزارو یک شب و در نهایت هم رودسر و کلوچه ای که هیچ کجا خوشمزه تر از آن نخوردم و نمیدانم هنوز هم هست یا نه.

عید برای من تداعی کننده همین هاست ...

+ از میان همینطوری های روزانه