1085 - حق شهروندی

آخر شب از جائی برمیگردم، توی خیابان ایست بازرسی گذاشته اند، پلیس نیست، شبیه همین بچه های بسیج پایگاه مسجدی ناحیه ای چیزی هستند، چراغ های کوچک و مه شکن روشن است، کمی قبل از رسیدن به محل زیگزاگ و موانع پشت ماشینهای دیگرآرام حرکت میکنیم پسربچه ای که لباس نظامی تنش کرده و هیچ اتیکتی ندارد با این علمک های چشمک زن توی ماشینها را نگاه میکند، وقتی میرسم میگوید چراغاتونو خاموش کنید، چراغ های بزرگ را روشن میکنم و میزنم نوربالا، آن جلو چندتائیشان دست میگذارند، روی چشمهایشان یکیشان با تابلوی ایست اشاره میکند که بکشم کنار. نگه میدارم، مشغول چندتائی ماشین دیگر هستند، یکیشان می آید سمت من، بیست و چند ساله است با تحکم میگوید تشریف بیارید پایئن و مدارکتون رو هم بیارید. همانجا می نشینم و بعد که اصرار میکند میگویم : اتیکتت کو؟ اگر نظامی هستی باید اسمت رو سینت باشه! اتیکتت کو؟ اسمت چیه! توی صورتم، مابین ریش سفید دنبال چیزی میگردد، کمی دست دست میکند. میگویم : برو بزرگترتو بگو بیاد! توی آینه نگاه میکنم، با مرد میانسالی حرف میزند، مرد می آید طرف ماشین، سلام می کند و حرفهای آن پسرک را تکرار میکند. همانجا که نشسته ام میگویم : سال 82 عبدالمالک ریگی تو جاده زاهدان زابل ایست بازرسی زده بود و بیست و پنجتا از بچه های سپاه و فرمانداری رو کشیده بود بیرون و بعد سربریده بود، الان شما که اتیکت نداری، پلیسم که نیستی الان منم برم چهارراه حسن آباد میتونم همین لباسارو بخرم. با تعجب میپرسد: از مائی؟ میگویم نه! دوباره میپرسد : دولتی هستی؟ میگویم نه! میگه پس چرا فکر کردی میتونی اینارو از من بپرسی؟ گفتم به این خاطر که قانون میگه. قانون میگه اگر با مردم سرکار داری باس اتیکت داشته باشی که من اگر خواستم شکایت کنم بدونم از کی باید شکایت کنم! مردد میماند و با دست اشاره میکند که برو ...

میروم. توی آینه به خودم نگاه میکنم، این ریش سفید هم بی تاثیر نبوده قطعن.

+ از میان همینطوری های روزانه