1106 - خودکشی!

برگه را داده دست مراقب و احتمالن لبخندی هم زده است، بعد امتحان با دوستانش هم گپی زده لابد، میخندیده شاید، انگار عکس یادگاری هم گرفته اند و بعد هم که پیدایش نشده رفته اند و دیده اند توی سرویس بهداشتی مدرسه جسد بی جانش افتاده است.

خب این چند خط رو میخونیم و کمی هم ممکنه افسوس بخوریم یه سریمون هم وحشت میکنیم ولی تهش برمیگردیم تو زندگی های خودمون و همین بلارو سر بچه هامون میاریم. یا سر بچه های مردم. اینکه همه چیز تک بعدی شده. سیستم آموزشی مزخرف مبتنی بر نمره و نه مهارت و خانواده هائی که کلن همه چیز رو تو نمره بیست و معدل بالا می بینن. توی سال گذشته مثل اینکه هجده دانش آموز خودکشی کردن، شاید هزار دلیل داشته این کارشون ولی چیزی که من میبینم اینوسط اجتمالن فاصله ای که بین بچه ها و پدر مادرها هست. پدر و مادر فکر میکنن شرایط مادی رو مهیا کنن خب همه چیز تمومه دیگه و بچه هم اتوماتیک باید مسیر درست رو بره ولی این وسط فراموش میکنن با کم جکعیت شدن خانواده ها عملن پدر و مادر باید جای یه سری چیزهارو برای بچه ها پر کنن، رفیقشون باشن، گاهی اون دختر و اون پسر حرفائی دارن که باید بزنن و چه بهتر این رو به پدرو مادر بگن، ما پدر و مادرها فکر میکنیم خیلی چیزهارو میدونیم درحالیکه نمیدونیم.

ماها یاد نگرفتیم، ما پدر و مادرها خیلی چیزهارو یاد نگرفتیم وسعی هم نداریم یاد بگیریم چون فکر میکنیم کارمون درسته، چون بچه مون میخنده فکر می کنیم خب دیگه پس هیچ مشکلی نداره، نه مشکل هست فقط به من و شما نمیگه!

+ از میان همینطوری های روزانه