1249

کودکی هایم تنهاست

خاطره ای گم شده است

و صورت آب 

که کمی تر است انگار

شاید کسی منتظر باران است.

ای لیا

1248

حقیقت

بوسه ای ست 

که روی لبهای شعر تنهاست ...

ای لیا

1247

شعری هست

که نمی شود خواند

نمی شود گفت

درد دارند کلماتش

رنج، مضاعف می کنند 

بگذار در همان هزار توی تنهایی بماند

لابلای کلماتی که عمری ست مانده اند و گندیده اند.

کسی چه می داند

شاید روزی

کسی دست کند در دل شاعر

و شعر گندیده ای را دست به دست

بگرداند در میان بازار رسواشدگان.

ای لیا

1246

زندگی سالهاست به فنا رفته است !

باور کن ...
من و تو تصاویری هستیم که پس از میلیاردها سال نوری تازه به هم می رسییم.

ای لیا