329

کودکی

دست شیرین روزگار است

که می ریزد

دانه دانه بودن ها را.

دست می کشد

روی خواب نازک تردید

سرنوشت دور می شود

خاطره ها همه سبزند

شالیزاری بود

بوی تر چیزی

لابلای تورق ذهن خیال

و دست خدا در آن

پی زندگی می گشت

صدای سکوت می آمد

در باد بوی تشویش می پیچید .

همسایه ی ما

سر دیوارش

همیشه تنهایی بود

خیال بود

که خرد می شد

روی نگاه شکوفه ها

روی طعم بهارنارنج

کنار چای دم ایوان.

کودکی

کوچه ای بود

بی دیوار

فقط در بود

همه ی درها باز

دختری به میان تاریکی

سنگ می ریخت

وهم دور می شد

پدرم هم بود

دستانی پر از بوی احساس

پر بود جیبش

از یاد دوست داشتن ها

دوستت دارم ها.

کودکی

دور بود

دور شد

دور رفت

ولی درها باز مانده اند

به روی خاطره

به روی تنهایی پروانه ها

که می رفتند روی فصل آشنایی دوباره شفیره شوند.

چرخ زندگی را خرسی در سیرک می فهمید

دلقکی به حماقت بشر می خندید.

سگی پارس نمی کرد

تا خواب گنجشکی ترک برندارد.

کودکی

ساز بی آهنگ روی دیوار بود

عکس خواننده ای در پشت درب کمدی

عابری بی گذر بود 

که معطل می ماند در پشت کوچه ی خواب خورشید.

زنی بود

که آب می ریخت

آب نمی ریخت ، تماشا می کرد آب را.

زن زیبا بود

ظهر تابستانی گرم بود

یکی به پشت شهر یادگاری می نوشت

یکی داشت دانه دانه تردید می کاشت در دل یقین.

ای لیا

326

شعر است دیگر ،

گاهی لبانت را می بوسد

و گاهی دهانت را می دوزد!

ای لیا

325

نگاهت

طعم بوسه دارد ،

می بوسد رد نگاه تورا

آغوش تَر یک تنهایی.

ای لیا

324

بازار شعر عجیب شلوغ است ،

دیروز یکی به پشتم زد و گفت : چطوری شاعر!؟

نمی دانم شعر کدام شاعر تنم بود!

ای لیا

323

رفتی و کم کم دارد به نبودنت عادتمان می شود ،

کاش خاطراتت را هم می بردی .

ای لیا

322

دستم به روی تاریکی ست ،

سیاه نمی شود

رنج می دهد بغض کلمات را .

پاره می شود زهدان جملات

شعری ناقص متولد می شود ،

نه چشم رفتن دارد

نه دست نوشتن

و سرش متورم است از خیالی تنها.

در این توهم روشن و تاریک

چه کند شعر

که نمی تواند ببیند

تنهایی شاعر را.

و سیاه نمی شود

کلمه ای که به شعر می نشیند

فقط می گریاند نفس مانده در راه گلوی خاطره را.

ای لیا

318

پهلو به پهلو میشود، 

خاطره مرد آمده است و نشسته است کنار تخت، دست کرده است توی موهای زن.

ای لیا

316

زندگی را 

توی شالیزارروی گل های صورتی رنگ پیرهنِ دختری دوازده ساله دیده بودم،دست را سایبان صورتش کردهلبخند میزند.

ای لیا

315

ای آزادی

ای که چشمانت به خون نشستهتو را در گور میخواهند!خانه شان ویران باد ...

روزی دوباره

لبهایم می رسد به لبهایتفریادت میزنمکودکانه تو را در ظهر دم کرده خیابانیآواز خواهم داد."هر که تو را دربند میخواهد

خانه اش ویران باد!"

ای لیا

309

به فاصله ها گفته ام،

نرسیده به چشمهایش،تخته سنگی پیدا کنندکنار جوی آبیبنشینند چای بریزند،بنوشند و لیوانی هم برای من!من هم پشت همین پیچ آخرم،لنگ لنگان میرسم!

ای لیا

308

تهران باران دارد،

تو را ندارد!

ای لیا

307

آدمی باید، یک سری حرفها را بگذارد برای خلوت دلش!

ای لیا

303

لیوان چای از دست زن رها میشود

خاطره ها، فضای خالی بین دستان زن تا کف آشپزخانه را طی میکنندمیرسند به کف آشپزخانهتکه تکه میشوندریز ریزپخش میشوند کف آشپزخانهتا زیر کابینتها.

دل زن فرو میریزد

مینشیند روی صندلیسرش را در میان دستانش میفشاردگیسوانش پهن میشوند روی میز.

+ از میان همینطوری های روزانه

301

در دهان خاطره ای،

مزه مزه میشویم

هرچند

دوباره تف میشویم!

ای لیا

296

کلاغی آمد و نشست روی شاخه درخت

در پس زمینه سیاهی کلاغ

زنی روی تراس خانه ای، طعم گیسوانش را میدهد به آغوش باد

حالی به حالی شده است خیابان های شهر.

+ ازمیان همینطوری های روزانه