بوی ریحان در باغ پیچید ...
دست نوشته های ای لــــــــــیا
بوی ریحان در باغ پیچید ...
دست نوشته های ای لــــــــــیادرباره من
این درباره نوشتن هم از آن چیزهای مزخرف است.
چه بنویسم ...
من یکی هستم شبیه تو، مثل خودت،
کمی پر روتر!
دو خط چائی /
یک فنجان خاطره /
کمی انتظار /
بوسه ای نزدیک ...
ادامه...
153
چه منظره ایست
سینه عریان زمین
بشریت آویخته به آن،
کودکی در پی کرم خوشبختی
و پیرمردی نشسته روی جهل بشریت
پی تنباکو می گردد
ای لیا
149
زندگی ایستاد
کودکی پیاده شد.
در خیال خام بشریت
مردی چشمان فاحشه ای را بو می کرد
زنی دود سیگار هوسی کهنه را می بلعید
دست آفرینش روی دیوار خاطرات جهان سوم
می نوشت : صلح بهتر است یا نفت!
سرنوشتی پیچیده می شد،
لای زرورق ذهن پیرمردی که دهانش بوی ران زنی می داد!
دست انکار زیر ناف حقیقت را می خاراند
زبان الکن شاعری روی سنگ فرش رویا پهن می شد
و جهان هم چنان می چرخید روی انگشت وسط پیرزنی!
کودک برگشت
زندگی رفته بود ...
ای لیا
147
پی چه می گردی؟
این صدای جیر جیر تخت
از آن سوی دیوار مغزت می آید.
عقل و تردیدهایت
چندی ست
هم آغوش شده اند.
ای لیا
143
کسی سفر می کرد
از آن سوی خیال
به این سوی متن...
می نشست روی بال های ذهن کودکی نارس
که تا دیروز دلخوشی مادر ِ پیر بشر بود.
و یکی می آمد
خاطره ریخته بر پشت گاری ِ فصل
همه را به شرط چاقوی تنهایی
می ریخت در خالی میان کوچه های مه گرفته از خواب خورشید.
نگاهی بیمار
پریشان تر از خسوفی خوابیده در آغوش باران
می نویسد چند خطی از واژه های تازه یِ خلقت را ،
و دست معلمی خط می زند
همه این وهمیات را
بی خوابی ها را
شکیات بعد از نماز قضاشده ی ِ صبح را ...
و کودکی های جا مانده در پشت خیابانی از بُن بست را !
کسی سفر می کرد
از آن سوی شک
به این سوی وهم ،
نیمه راه مانده به شهری در کرانه تردید
زیر درخت ِ بی برگ زندگی
زنی ،نشسته بر لبه یِ قاب شعری
و درد زایش طبیعت
از همه نگاهش پیدا بود،
از همه ابعادش سرازیر بود.
زن ناله می کرد میان بازوان تنگ نسیمی در کوچه ی ِ خاطره ها
مردی می شکست همه شعرهایش
کودکی می غلطید در میان خاک ِ خیابانی تنگ
که دختری نشسته بود بر پله های خیالش.
از روبرو هم وهمی می آمد ... تنیده در تار حقیقت.
و زهدان تاریخ موش می زائید،
کانت و دکارت را پیشتر زائیده بود ...
همه خلقت را زائیده بود
و شک را زائیده بود
و چوپانی که به وقت صبح برای درختان نماز می خواند.
و همه اینها می پیچید میان ناله های زن
که گاهی فریاد می شد ،
حنجره ای پر از درد می شد
ولی شک نمی شد ...
کسی هنوز سفر می کند
و میان آغوش تاریخ
بشر خلقتی تازه می یافت.
ای لیا
140
و چقـــــدر خوب می شد
اگــــــر کسی می آمد
خاطــــــرهــ می شستــــــــ
پهـــــن می کرد روی طناب نازک تنهایی...
ای لیا
136
زندگی چیزی ست
شبیه دخترک بازیگوشی که رفته است از درخت شاه توتی بالا
روی شاخه بلندی نشسته است
رد قرمز میوه تازه خلقت روی لبهایش
باد میزند زیر موهایش
چشمهایش میخندند
پاهای کوچکش را تکان تکانی میدهد ...
+ از میان همینطوری های روزانه
131
گلدانی تنها؛ شمعدانی
بر لب پنجره ای؛ طبقه سوم
زنی آویزان از بالکن
نسیمی در موهایش می پیچد.
آن پائین مردی انتظار را سر می کشد ...
بادکنکی در دست باد
نوزادی گریان،
فرشته ای روی لبهایت
صدایم کن تا دوباره کودک تنهائی هایت شوم.
ای لیا