322

دستم به روی تاریکی ست ،

سیاه نمی شود

رنج می دهد بغض کلمات را .

پاره می شود زهدان جملات

شعری ناقص متولد می شود ،

نه چشم رفتن دارد

نه دست نوشتن

و سرش متورم است از خیالی تنها.

در این توهم روشن و تاریک

چه کند شعر

که نمی تواند ببیند

تنهایی شاعر را.

و سیاه نمی شود

کلمه ای که به شعر می نشیند

فقط می گریاند نفس مانده در راه گلوی خاطره را.

ای لیا