330

بیداری آیا؟ سر در چنبره ی زندگی داری؟

میز را جابجا کردم و دوباره صندلی را به کنار پنجره کشیده ام ، بخار از روی لیوان نسکافه می ریزد روی تاریکی شب . آن پائین زندگی لابلای دستان آدمیان می لولد و گاهی هم فقط تاریکی ست ...

نسیمی یک خط در میان از میان خطوط شب دم کرده می ریزد روی پوست زندگی ، روی احوالات بشریت.

در شب زندگی آنقدر شفاف است که ناچار می شوی پرده ای روی آن بکشی ، همه ی ابعادش 

پیداست. در شب زندگی می شود همان سرنوشتی که نوشته بودند روز ازل روی نگاه های حسرت. آدم است و سرنوشتش که روزی با طعم سیبی گره می خورد و روزی با وعده ی سیب!

می گویند : سرنوشت از پیش نوشته شده است . 

ولی نویسنده یادش رفته است نقطه ای در انتهای متن بگذارد ...

هرکس رسید چیزی در انتهایش نوشتِ ، یک خط سرنوشت این زندگی بالاجبار ،کتابی قطور شده است ...

سرنوشت است دیگر . می نویسم که زنده بمانم . تو هم بنویس . نترس از نوشتن که نوشتن خود سرنوشت محتوم است. پس خرده نگیر که چرا می نویسم و برای نوشتن دلیلی دارم یا نه؟!

شبت خوش ، تا فصل انار هم اندکی مانده . هندوانه هست اگر میلت افتاد و نظری کردی ...