536 - مردی روی دهان زنی ها می کرد

میان این همه پرانتز

بین این سه نقطه ها

دنبال تن کسی می گردم

پی گودی کمر ذهن دختر خیال زده ی

نشسته روی طراوت باران .

روی انحنای سینه ی زن خوابیده روی دستان خالی از نور خورشید ،

دستی پی چیزی می گردد

خنده ای که سال پیش

گریه می کرد وقتی همه سنگ بر می داشتند .

و کسی می گفت : این شعر را

مردی روی دهان زنی ها می کرد

بوی فلسفه می آمد

منطق چیزی می گفت و زن

لباس شبی قرمز به تن تاریکی می کرد.

پرانتز بسته نمی شود

سه نقطه ها تمامی ندارند

و من هنوز نمی دانم

که جای بوسه کجای دائره المعارف زندگی ست

کجای تاریکی شب تصویر زنی

روی دستان مردی می میرد.

و کجای دفتر خاطره ها هنوز

یکی کلمه می نویسد

یکی جمله هارا می بلعد 

و من خط به خط تو را می بویم .

ای لیا

تهران - زمستان 84 (با کمی تغییر)