زن تصور میکند،
ای لیا
چقدر هم خوب است
بیایی و برویم
در خاطره ی ِ
خوابِ کوچه های باران زده یِ
حوالی لبت
گم شویم
شاید بوسه ای هم پیدا شود!
ای لیا
در کتابی مردی گورش را گم کرده بود ،
در جایی همیشه پای زنی در میان بود.
و تو که هیچوقت نبودی
حتی همین بود های نیم بند را.
ای لیا
همه چیز
به هیچ کس بودنمان می آمد.
جمع می شد روزگار
در تکه کاغذی
می چسبید به دیوار آشپزخانه بی بی
کوچکتر که بودیم
همه رنگهای تقویم
قرمز بود.
شادی انگار
همیشه زیر زبان بود.
همان آلاسکای یخی بود
نیم بند
آویزان از تکه چوب خوشبختی!
کوچه ای بود ... نیمی اش
از آن کودکی ما
نیم دگرش هم زیر خاطراتِ عاشقی تکیه زده بر دیوار تنهایی.
خواب نمی آمد
به چشم پف کرده بعد از ظهر
زن همسایه همیشه در پی کودکی بود.
دست روزگار هم گاهی می برد شادی کودکی را زیر ماشین.
روزگار یا شب بود یا روز نبود!
هر چه بود بالاخره بود
کودکی می شد جمع در یک نوشابه سیاه پنج زاری
یا دویدن حیران به دنبال طوقه ای از یک دوچرخه
که دوچرخه اش را چند خیابان بالاتر
پسری سوار می شد
که فاضلاب خانه شان از کوچه ما رد می شد.
زندگی ادامه همه تکرارها بود
زندگی پسر همسایه ای بود
که کودکی نکرده مرد شده بود
یک روز بیدار شد و دیگر خوابش نبرده بود.
کوچه خیالات ما
همیشه پر بود از ذهن پهن شده آفتاب
گرمای به سفیدی زده زمستان
همه چیز پیچیده در توهمی شیرین
چیزی شیرین تر از عسل های شکرک زده
چیزی فراتر از انتظار کودکی منتظر کارتن ساعت پنج!
خدا هم بود در این میان
جایی نشسته در ایستگاهی متروک
بین همه انتظارهای زنی خسته از عاشقی
لابلای دستان به هم گره خورده پدری
در شادی کودکی چنگ زده بر پستان مادری
و نوشته های در هم و واپیچ خورده دختری.
هر چه بود روزگار بود
بر مدار فنا می چرخید
بر گِردِ دایره همیشه پر از هوس
بر عرض و طول زندگی وانفسا
کودکی گفت : دموکراسی!
دستی نشست بر دهانی
خنده ای ریخت بر جوی آب
خاطره ای سر از خاک بر کشید
همه به هم شاید با هم
رفتند که به فراموشی فصل ها بپیوندند.
شاخص انسانیت در بازار بورس به شدت افت می کرد
همسایه دیوار به دیوار پدری
جامی زهر را لابلای بقچه خاطراتش می ریخت
و روزگار ...
همه چیز بود و هیچ نبود .
ای لیا
تهران - پائیز 82
ذهن ِ راکد،
می شود
یونجه زاری مستعد.
گاو درون
سیر می چرد،
نشخواری کوتاه
و پِهنی که از نگاهت سرازیر است.
ای لیا
بنویس
بنویس تا بماند
تا ببینند
بشنوند هنوز گرد نسیان
پرده ای نشده بر روی نگاهت،
ذهن همیشه پریشانت،
و خیال ناگزبر ِ همیشه پای در گریزت!
بنویس
شاید نشسته باشد
پرنده ذهنت
روی سیم دیرک یک خاطره ی ِ آشنایی،
روی دیوار کوچه خالی از خواب درخت،
و یا کنار نارنج آویخته بر شاخه تنهایی.
گاهی دور
و گاهی دورتر
زندگی همین است ، می ترواد از نوک قلم ِ ذهنت،
موسیقی متن می شود روی نگاتیو باد
می شود باران و می ریزد روی خاک فراموشی.
بنویس
این حس آشنایی را
خستگی های ماسیده بر تن منظومه شمسی را!
رنج خواهر خورشید
خرد شدن برادر ماه
و پدرِ در آمده ی ِ زمین را.
بنویس
کوری بیماری ِ شایع قرن است.
تو فقط بنویس
من نخوانده تو را در آغوش خواهم داشت.
ای لیـــــــــــا
از آن میان یکی
نگاه سبز گشوده شد به جان من
رها شد خیال من
شد اسیر و بند تن
شدم روان
میان کوچه های بی نشان.
دست روزگار
کشید یکی خط پهن
روی دیوار خاطرات من
خطی که مانده جاودان.
حال کمی نظاره کن
خط مانده بر این خیال جان
من هنوز در خیال آن نگاه سبز
گَهی کشیده می شوم به آن دیار وهم
خاطره آن جانان سرو ،
می شود پهن
روی دیوار خیال من.
ای لیا
رشت – زمستان 81
حیران و سرگردان این تنهایی
درمانده تر از من
تویی ،
که هنوز
در شیرینی بوسه روی لبت
لابلای خاطرات خواب زمین
پی رنگ عاشقی می گردی.
ای لیا