و چقـــــدر خوب می شد
اگــــــر کسی می آمد
خاطــــــرهــ می شستــــــــ
پهـــــن می کرد روی طناب نازک تنهایی...
ای لیا
آهـــــــای مخاطبــــــــ خاص! با تواَم!
کمی هم ســــــــلام.
باران را بوئیدی ؟ قطره ای از آن را چشیدی؟ بارش خاطرات را دیدی؟ حس گام های دونفره را شنیدی؟
این شهر با این باران های یک خط درمیان تب اش نمی خوابد! این شهر همیشه هذیان می گوید ...
دوستی می گفت : هنـــدوانه هم می چسبد در این شب های دم کرده تابستان و همراه شدن با شیرینی آن و گذشتن از تلخی های روزگار ... هندوانه ابتیاع نشد اما هست چند پری از طالبی مانده در گوشه یخچال ... بفرمائید ...
مخاطب خاص با تواَم ...بفرما طالبی!
شما هم بفرمائید ، دوست نشسته بر درگاهی درب انتظار ...
غم را رها کن ساعتی بنشین بر سر این سفره خیال و همراه شو با این خیل شب نشینان هرکدام گرفتار تر از خودت در نشیب زندگی ...
بگذر ..... بفرما طالبــــی! یخ کرد! از دهان افتـــــاد ....
زندگی چیزی ست
شبیه دخترک بازیگوشی که رفته است از درخت شاه توتی بالا
روی شاخه بلندی نشسته است
رد قرمز میوه تازه خلقت روی لبهایش
باد میزند زیر موهایش
چشمهایش میخندند
پاهای کوچکش را تکان تکانی میدهد ...
+ از میان همینطوری های روزانه
گلدانی تنها؛ شمعدانی
بر لب پنجره ای؛ طبقه سوم
زنی آویزان از بالکن
نسیمی در موهایش می پیچد.
آن پائین مردی انتظار را سر می کشد ...
بادکنکی در دست باد
نوزادی گریان،
فرشته ای روی لبهایت
صدایم کن تا دوباره کودک تنهائی هایت شوم.