یکم. اروپا جای خوبی باید باشد. آمریکا و کانادا هم. استرالیا را هم میشود گذاشت کنار اینها. ژاپن که دیگر تاج سر اینهاست لابد. شما مالیات میدهید. قوانین را رعایت میکنید. دو در نمیکنید. حساب و کتاب یک قران دوزارتان معلوم است که مبادا یک وقت پولشویی کنید. همه ی اینها به مدد قانون قدرتمند و صد البت التزام شهروندان به رعایت آن است. البته تام و مطلق نیست. همانجا هم.میشود جاهایی را پیدا کرد که زباله ها رها شده اند، آدمها خلاف قانون عمل میکنند و چیزهای دیگر ولی در کل عمده شهروندان خودشان را ملزم میکنند به رعایت قانون.
دوم. طرح اصلی ترافیک از سمت شرق از همین خیابان حقوقی شروع میشود. چندتایی کوچه ورودی دارد که دوربین کار گذاشته اند. امروز صبح از سر یکی از کوچه ها که رد میشدم دیدم دختر جوانی دارد جلوی یک پژو حرکت میکند. مردی هم پشت فرمان بود. اینطور پلاک را مخفی میکنند. از جلوی دوربین که رد شدند زن رفت و سوار ماشین شد.
سوم. من و حمید سلیمی توی ماشین هستیم. چراغ سبز است. سر تقاطع فلسطین و بلوار کشاورز یکهو یک موتور آنوسط پیدا میشود از سمت مخالف دارد لابلای ماشین ها قیقاج میدهد. چراغ برای او قرمز است. البته که موتور قانون سرش نمیشود!
چهارم. مرد ظرف آب را پرت میکند روی زمین. توی پارک هستیم. سارا از کنار من میرود سمت مرد. ظرف آب را میدهد دست مرد و میگوید داخل سطل آشغال بیاندازد. مرد جا خورده است لابد. میروم سمت مرد و سارا. مرد مرا نگاه میکند و لبخندی میزند. اولین چیزی که سعی کردم یاد بگیرد همین است. همانطور که خانه باید مرتب باشد خیابانها و کوچه نیز باید مرتب و تمیز باشند.
پنجم. من خوبم. تو هم خوب باش لطفن.
ششم. زن بلند بلند با موبایل حرف میرند. توی تاکسی هستیم. آنطرف هرکه هست میداند یا نه نمیدانم ولی ما هم ناخواسته اینور خط فهمیدیم که او نازاست!
هفتم. آب زیاد بنوشید.
+ از میان همینطوری های روزانه
از مترو تجریش اومدیم بالا، اومدیم بالا، اومدیم بالا ... وسطاش رفیقم گفت : منو ول کن برو! اونوسط یه خانمی داد زد : ما مردیم، چرا این پله ها تموم نمیشن؟!
یه آقایی هم تا وضع حمل پیش رفت.
از جلوی مغازه رد میشوم، لباس زمستانی شیک و زیبایی را کرده اند تن یک مانکن، برمیگردم. می ایستم. او را میبینم توی این لباس. لعنتی تر از همیشه. لوندتر از همیشه، خواستنی تر از همیشه. لبخند میزنم، توی جای دیگری هستم، دست انداخته ام دور کمرش، نرم کف دستش را گرفته ام، چرخی میزند، میخندد. دوباره که برمیگردم میبینم از آنطرف ویترین فروشنده زن دارد هاج و واج نگاه میکند. لبخندم را کم کم میخورم. پیاده رو را ادامه میدهم.
+ از میان همینطوری های روزانه
سلام اقای ای لیای عزیز.
مطلبی نوشتید راجع به نحوه مجازات تجاوزگر کودکان.
می خوام یه قسمت از زندگی اشنایی رو بگم. شخصی که الان در دهه ی چهارم زندگیشه. از سه سالگیش ، خودش و خواهر و برادرش توسط پسر عمو ( ١٠ سال بزرگتر) مورد تجاوز قرار می گرفتن. مدام. دفعه ی اول این موضوع رو با مادرش در میون می ذاره. و فکر می کنید برخورد مادر چیه؟ محکوم کردن دختر به دروغ گویی و مجبور کردن همه ی بچه هاش به " احترام گذاشتن به خونواده عمو و بازی کردن با بچه هاش" از ترس بوجود اومدن دعوای خانوادگی! این موضوع هیچ و قت به پدر گفته نمی شه و تا حالا ( که بیش از سی سال از این قضیه گذشته) هم به خاطر جلوگیری از دعوای خانوادگی گفته نشده، که حتی مادر این دختر رو مجبور می کنه اون پسر عمو رو برای عروسی خودش دعوت کنه!!! این سه خواهر و برادر حالا همه شون از انواع مشکلات روانی رنج می برن.
حالا به نظر من اون مادر شریک جرم اون پسر عمو هست.
تابو ها و پیش فرض های فرهنگی، گاهی از ادمای معمولی، یه جانی یا همدست جانی می سازن. بدون اینکه اون شخص حتی خودش هم بدونه.
کاش با اموزش و اطلاع رسانی های بیشتر، جامعه مون اگاه تر شه به این مسائل. شاید اون مادر دلسوز و عاشق بچه اش، خودش بستر جنایت رو فراهم نکنه به بهانه های واهی و باور های نا درست فرهنگی.
مرسی که راجع به این موضوع نوشتید. باید تابو ها رو از درون بشکنیم
مرد هر شب میرفت توی اتاق زن، تکیه میداد به در، زن خواب بود. گاهی توی خواب جابجا میشد، مرد دستها را گذاشته بود پشتش. پاها را روی هم انداخته بود. زن گاهی خرخر میکرد، یکبار که روی شکم دراز میکشید دست و پای راستش از تخت آویزان شد. آب دهانش ملحفه را خیس کرده بود. سینه بند نبسته بود. بخشی از سینه راستش پخش شده بود روی ملحفه، زن توی خواب دست برده پشتش را خارانده بود، زن دست برده بود ... مرد برگشت به سمت در، نخواسته بود نگاه کند، شرم کرده بود. مرد برگشته بود سمت پنجره. خودش را رها کرده بود در آغوش باد.
زن توی تخت تکانی خورد، مرد نبود که ببیند، توی خواب زن بود لابد!
+ داستانک
این شعر تو را کم دارد
تو را در میانه آغوشش
در کشاش هم آمدن لبهایش
در تنگ فشرده شدن بازوانش.
این شعر تو را ندارد.
تو را که نمیدانم کیستی، کجایی!
ای لیا
میدانی یک مرد گاه چطور میشکند، گریه میکند؟
توی خیابان وصال زنی می آمد، پشت سرش دختری هفت هشت ساله، خوشگل، موهای خرمایی که از زیر روسری قرمزش پیدا بود. یک پالتوی کوتاه قهوه ای رنگ و چکمه های کودکانه کرم رنگش. پای چپش را میکشید. لنگ میزد. مادرش را صدا کرد که بایستد.
مرد ایستاد، دردش آمد. خرد شد، شکست. چشمهایش خیس شد.
+ از میان همینطوری های روزانه
وقتی رابطه تبدیل میشود به زندگی مشترک یک سری چیزها باید تغییر کند باید یاد بگیریم که گاهی پای بگذاریم روی تمایلاتمان، روحی، جنسی، احساسی. آدم است دیگر، یک روز حالش خوش نیست، یک روز هورمونهایش تنظیم نیست، یک روز صدایش را انداخته توی سرش اعصاب ندارد. یاد بگیریم زندگی مشترک میدان جنگ نیست که اره بدهی تیشه بگیری. اصلن وقتی با اینها کنار نخواهی آمد مگر دلت درد میکند زندگی مشترک تشکیل بدهی؟ خب خر عزیز این چه کاریست؟ نشسته ای توی خانه خودت یا پدرت آقا و خانم خودتی، چه نیاز داری به درگیر شدن توی مسولیتهای زندگی مشترک؟ به قول قدیمیها شاشت هم اگر کف میکند راهش این نیست. گاه دوش آب سرد هم کفایت میکند. زندگی مشترک شوخی بردار نیست. قصه دو آدم است از دو سیاره مختلف.
بهش گفتم هنوزم دوسش داری؟
نگاه کرد به کف دستاش و گفت : میشه دوسشن نداشت؟ آره دوسش دارم ولی دیگه بهش فکر نمیکنم!
گفتم یعنی چی؟
" یعنی اینکه اون الان سهم یکی دیگه ست، تو زندگی یکی دیگه ست، مال یکی دیگه ست، میفهمی!"
سعی کردم بفهمم. خواستم فلافلمو گاز بزنم هرچی گشتم پیداش نکردم، تو آش فروشی بودیم. گفت آشتو بخور!
+ از میان همینطوری های روزانه
مادر حواسش هست قرصهای خودش را سر وقت بخورد. مادر حواسش هست پدر قرصهایش را سروقت بخورد. مادر حواسش هست وقتی بچه ها مریض شده اند قرصهایشان را بخورند. مادر حواسش هست من که مریض میشوم زنگ بزند و یادآوری کند قرصهایم را بخورم. مادر حواسش هست. مادر حواسش هست کسی چیزی یادش نرود.
مادر حواسش هست. مادر ...
telegram.me/boiereihan
دختر پانزده شانزده ساله به مادرش گفته است من هم دوست پسر میخواهم. مادر و پدر مانده بودند چه کنند. دختر از این درس خوان هاست. دیده بود یک سری دوست پسر دارند و به قول خودشان لاو میترکانند و او هم خواسته بود.
تصمیم میگیرند که دخترشان با پسر یکی از همکاران زن البته با هماهنگی مادر پسر که همسن و سال دختر بوده دوست شود. چند ماهی میرفتند و می آمدند و از دور پدر و مادرها مراقبشان بودند و بعد از چهارماه دختر دلزده میشود و کلن بی خیال دوست پسر داشتن میشود. دختر به مادرش گفته بود کیوان بچه ست! من وقتمو بیخودی دارم تلف میکنم.
+ از میان همینطوری های روزانه